Via Francigena – 8 mei 2016

Blog 5

Châlons-en-Champagne – Mormant

589/1913 km

De dagen vliegen voorbij. Inmiddels zijn papa en mama alweer een tijdje vertrokken. Het is zomers weer en de zon brandt op mijn gezicht. Ik ga ervan genieten, want voor volgende week is helaas veel regen voorspeld. Die warmte is overigens iets wat mama en ik ons maar moeilijk konden voorstellen toen we vorige week zondag uit Châlons-en-Champagne vertrokken.

Zondag 1 mei

Op de Dag van de Arbeid, die in Frankrijk uitgebreid wordt gevierd, vertrokken mama en ik rond 10:00 voor de 25 kilometer naar Coole. Het was die nacht plotseling stervenskoud geworden, bij het opstaan een graadje of 4 gok ik. We kleedden ons warm aan (sjaal, muts, wanten, want zo koud was het!), namen afscheid van papa en maakten ons op voor een barre tocht. De route ging over uitgestrekte akkers, met vooral koolzaad (‘colza’ in het Frans) en geen mens te zien. De wind woei genadeloos, maar door het lopen hadden we het niet koud. Het was zelfs extra gezellig om zo met zijn tweeën de kou te trotseren. We liepen een stuk over een oeroude Romeinse weg. Kaarsrecht, en hij strekte zich uit tot aan de horizon. Natuurlijk hebben we even gemarcheerd. Rond 15:00 sloeg het weer plotseling om. Het zonnetje begon te schijnen en het warmde op! Het laatste stukje werd het zelfs nog warm. Om 17:00 werden we allerhartelijkst in Coole ontvangen door Monique en Jean-Pierre Songy, een stel dat nu 8 jaar pelgrims bij hen thuis ontvangt. We troffen er ook twee andere pelgrims, Julien en Karen, twee dames uit Alaska. We kregen al snel een apéritif, en konden aanschuiven voor het avondeten. Monique en Jean-Pierre stelden hun huis aan ons ter beschikking, we mochten gaan en staan waar we wilden. We gebruikten zelfs dezelfde badkamer als zij zelf. Ik heb zelden zulke hartelijke, gastvrije mensen ontmoet.

Maandag 2 mei

Na de volgende dag nog wat vakantiefoto’s van Monique en JP te hebben bekeken namen we afscheid en gingen we om 9:30 op pad. De etappe was kort die dag, slechts 18 km naar het dorpje Corbeil. Van tevoren leek dit geen grote opgave te zijn, maar niets was minder waar. De zon was al gauw heet, en we moesten verder op de kaarsrechte Voie Romaine, zonder ook maar een spiertje schaduw. De weg was geen asfalt, maar een soort grote kiezels, funest voor blaren. Dit gedeelte over de Voie Romaine naar Corbeil was het meest verlatene, saaie deel van de Via Francigena tot nu toe. Jammer dat mama nu net dat stukje meeliep, maar aan de andere kant heeft ze me door haar gezelschap door over een moeilijk punt geholpen. Die 18 km waren volledig rechtdoor over de kiezels. Om 15:00 kwamen we (relatief laat) aan in het dorpje Corbeil, waar we de salle des pèlerins hadden gereserveerd. Dit was een zaaltje in het gemeentehuis dat ooit als klaslokaal had gediend en waar nu twee veldbedden, een magnetron en een waterkoker stonden. Al gauw kwam de meneer die het zaaltje in zijn beheer had met ons kennismaken, en ’s avonds bracht hij een mand met magnetronmaaltijden, brood, kaas, een fles wijn en een biertje. We hebben zitten smullen. Het was compleet stil in het dorpje, en we genoten van een prachtige zonsondergang.

Dinsdag 3 mei

De veldbedden waren verre van ideaal, we sliepen die nacht beide slecht. Desondanks gingen we met frisse moed om 8:30 op pad naar Brienne-le-Château, waar papa inmiddels op de camping stond. Een etappe van 25 km. Na een laatste paar kilometer op de Voie Romaine werd het landschap daarna gelukkig een stuk gevarieerder. We liepen door schilderachtige dorpjes en velden. Bij de lunch kwamen we Julien en Karen weer tegen, die na Coole ergens anders hadden overnacht. Het is heel gek wanneer je de hele tijd geen mens ziet, ook geen Fransen, en vervolgens op bekenden stuit. Het weer was nog altijd prachtig, en de temperatuur steeg al richting de twintig graden. Het laatste stuk vond ik nog behoorlijk pittig, maar mama hield goed de pas erin en was niet te stoppen! Om een uur of 16:00 kwamen we aan in Brienne, de plaats waar Napoleon naar de militaire school ging. Overal zijn standbeelden van hem en zie je zijn beeltenis. Papa was er ook en hoewel we moe waren gingen we direct door naar het Musée Napoleon, een klein museum over zijn tijd in Brienne. Oud en stoffig, maar de moeite waard. Toen door naar de camping. ’s Avonds hebben we een heerlijke pizza gegeten, die hadden we, en vooral mama, verdiend! Voor mama was dit het eindpunt, ze heeft meer dan 100 kilometer gelopen. Een hele prestatie. Wat was het fijn en gezellig om even een compagnon te hebben. Ik had echter ook weer zin om alleen verder te gaan.

Woensdag 4 mei

Woensdag hield ik een ‘rustdag’ op de camping, tussen aanhalingstekens omdat ik met onafgehandelde studiezaken aan de slag moest. Papa en mama hielden een dagje vakantie. ’s Avonds hebben we gezellig bij de tent gegeten.

Donderdag 5 mei

Op Bevrijdingsdag nam ik afscheid van papa en mama, na een traditioneel ontbijt met croissantje en stokbrood met jam in het zonnetje. De route ging naar Bar-sur-Aube, 25 km. Het was een van de mooiste wandelingen tot nu toe, langs rivieren, door prachtige dorpen, bossen en velden. De zon was warm maar niet heet, met een bries. Ik had van tevoren geen overnachting kunnen regelen, dus ik hoopte in Bar-sur-Aube via het Office de Tourisme iets te vinden. Helaas bleek deze dicht te zitten, net als vrijwel alle winkels. Helemaal vergeten dat het die dag Hemelvaartsdag was! Uiteindelijk heb ik een plekje kunnen regelen op een camping waar eigenlijk geen tenten mochten staan (ze verhuurden bungalows en hutjes), maar waar de eigenaresse zo vriendelijk was me toch een plekje te geven, gratis nog wel. Na een goede maaltijd in een restaurant ging ik vroeg naar bed.

Vrijdag 6 mei

De vorige dag had ik voor vrijdag op zaterdag een overnachting geregeld in Clairvaux, slechts 15 km van Bar-sur-Aube verwijderd. Clairvaux is de plaats waar de heilige Bernardus in 11??? eén van de meest belangrijke Cisterciënzer-kloosters stichtte. Het klooster had in zijn hoogtijdagen meer dan 20000 hectare grond in zijn bezit. Ik wilde graag wat langer in dat dorpje blijven om het klooster te bezoeken. Na weer een prachtige wandeling kwam ik rond 14:30 aan (’s ochtends koffie gedronken op het terras in Bar-sur-Aube, en uitgebreide lunchpauze gehouden). Ik klopte aan bij de Fraternité Saint-Bernard (niet geliëerd aan het klooster zelf), waar een kleine, oude zuster opendeed en me gastvrij ontving met een glaasje sap en een plakje cake. Ze wees me naar mijn kamer in het gebouw ernaast. De Fraternité biedt onderdak aan de families van de gedetineerden die in het klooster van Clairvaux zitten: Clairvaux is sinds 1807 namelijk een gevangenis. Het klooster is zwaarbewaakt, er zitten nu 125 gevangenen. Zware criminelen, de meeste zijn tot levenslang veroordeeld. Het bezoek aan het klooster was heel interessant, met zowel een inkijkje in het leven van de monniken in de middeleeuwen als van het klooster als gevangenis. Het avondeten werd om 19:00 opgediend: ik at met twee zusters van de Fraternité, (klinkt raar, maar het was echt zo), een vriendin van de zusters en een Duitse pelgrim die zojuist was aangekomen. De man was een jaar of 65, heel vriendelijk maar ook tragisch. Hij had al sinds zijn 7^e last van chronische migraine. Drie keer in de week sloeg het toe. Nu waren de migraineaanvallen minder als hij liep, vandaar dat hij nu voor de tweede keer naar Santiago de Compostela liep (Clairvaux is een kruispunt van de Via Francigena en de weg naar Santiago). Ook had hij een aantal jaar geleden kanker gehad. Het diner bestond uit groentesoep vooraf, vervolgens een stukje auberginequiche, daarna gestoofde eend, een casserole op z’n Toulousiaans met witte bonen en worst, wortelsalade, vervolgens een kaasplankje met stokbrood en tot slot twee schijfjes ananas. Het was allemaal erg lekker en ik zat bomvol! Uiteraard kreeg ik ook een glaasje wijn. Na het eten heb ik de zonsondergang bekeken en ging ik naar bed.

Zaterdag 7 mei

Ik ontbeet weer met de Duitse meneer, die vannacht net een migraine-aanval had gekregen. Hij wilde niks eten en dronk alleen maar koffie. Ik had erg medelijden met hem. Hij bleef maar herhalen hoezeer gezondheid toch en geschenk is en hoe jaloers hij was dat ik nog zo jong en gezond was. De weg ging ditmaal naar Châteauvillain, op slechts 18 km van Clairvaux. Weer prachtig weer. Zonder al te veel bijzonderheden kwam ik begin van de middag al aan. De boulangerie waar ik de sleutel van het pelgrimsverblijf moest halen ging pas om 15:00 weer open, dus ben ik maar boodschappen gaan doen. Toen ik de sleutel had bleek hij toegang te verschaffen tot een appartement voor pelgrims, met een klein keukentje, badkamer en douche. Prima in orde, schoon en bovenal gratis! Ik deed de was en ben het stadje gaan bekijken. Châteauvillain maakt reclame als ‘petite cité de caractère’, en dat is ook precies wat het is. Het is een heel klein middeleeuws stadje, met steegjes, stadsmuren en prachtige watertjes. ’s Avonds at ik weer een magnetronmaaltijd en schreef ik het grootste deel van dit blog.

Zondag 8 mei

Vanochtend heb ik rustig ontbeten en ging ik pas om 10:30 weg, na nog even een rondje door het stadje te hebben gelopen. De etappe ging naar Mormant, zo’n 23 km. De route liep volledig door het bos, en ik kwam bijna niemand tegen. Om 17:00 kwam ik aan (ik kon pas vanaf toen ontvangen worden). Ik zit nu in een chambre d’hotes, compleet met avondmaaltijd en ontbijt voor 30 euro. Het dorpje is heel bijzonder, het is al bijna 1000 jaar een plek waar pelgrims worden ontvangen. De gebouwen uit de middeleeuwen waar de pelgrims in sliepen staan er allemaal nog, en je kunt zo binnenlopen.

Morgen door naar Langres, alweer een mooie stad naar het schijnt!

Tot de volgende,

Bas