Via Francigena – 15 mei 2016

Blog 6

Mormant – Besançon

726/1913 km

Na Reims heb ik de tweede mijlpaal bereikt: Besançon! Nog een paar dagen, dan ga ik Frankrijk verlaten en trek ik door Zwitserland richting de Grote Sint-Bernhardpas. Het duurt nog ongeveer twee weken voordat ik die bereik. Hopelijk is de pas dan begaanbaar en hoef ik de bus niet te nemen. Eerst weer een verslag van de afgelopen week.

Maandag 9 mei

De etappe van Mormant naar Langres (25 km) was behoorlijk pittig, met veel stijgen en dalen. Maar al die moeite werd beloond door het eerste zicht op Langres. Al van ver kun je de stad zien liggen op een heuvel (net als Laon). Vooral de laatste klim naar de stad was heel steil. Net als Laon is Langres een oude Middeleeuwse vestingstad, zeer de moeite waard om eens te bezoeken! Ik stond op een camping binnen de stadsmuren, heel bijzonder!

Dinsdag 10 mei

Omdat de etappe van die dag maar 15 km was, besloot ik om de ochtend te gebruiken om Langres te bekijken. Het was een regenachtige dag, dus perfect voor een museum: Maison des Lumières Denis Diderot. Dit is een museum over de Verlichtingsfilosoof en schrijver Denis Diderot, die de beroemde Encyclopedie schreef. Het museum vertelde zijn levensverhaal, maar ook alles over de Verlichting zelf. Het was heel mooi opgezet, maar helaas was alle info in het Frans en kon ik de aandacht er maar moeilijk bijhouden. Na een uurtje vond ik het wel mooi geweest. Daarna ging ik gauw op pad richting het gehucht Les Archots. Ik had die dag last van een venijnige blaar op mijn linker kleine teen, die tegen mijn andere teen aan schuurde. Ondanks de korte afstand was het daardoor toch even afzien. Maargoed, rond een uurtje of 5 kwam ik aan. Het gehucht lag prachtig in een open plek in het bos, en de zon scheen door het bladerdak. Onderweg had ik Karen en Julien (Amerikaanse medepelgrims) weer ontmoet, zij sliepen die avond ook in Les Archots. De accommodatie was een chambre d’hôtes met eten en ontbijt, gerund door een dikke Fransman die rookte als een ketter. Het avondeten was werkelijk fantastisch (7 gangen, voor 18 euro!). De kok en gastheer kwam af en toe even uit de keuken om een glas wijn voor zichzelf in te schenken. Geweldige avond gehad.

Woensdag 11 mei

De blaar was die nacht gelukkig een stuk rustiger geworden, dus ik ging de volgende ochtend in goede conditie verder richting Champlitte (25 km). Al snel bleek de route dood te lopen. Ik stond aan de rand van een weiland met prikkeldraad. Op de kaart zag ik wel dat ik bij een pad kon komen door het prikkeldraad over te gaan en een particulier stuk land over te steken. Ik wurmde me onder het prikkeldraad door en kwam al gauw in een open stuk land omringd door bos, met een kudde grazende koeien. Zodra deze koeien me zagen, renden ze op volle snelheid op me af! Ik rennen naar de overkant, die ik gelukkig op tijd bereikte. Dat was toch even schrikken! Nu stond ik weer voor prikkeldraad, maar gelukkig kwam er een boer die me uit het weiland kon laten. Ik kon mijn weg weer vervolgen. Zonder verdere avonturen, maar wel met veel regen, kwam ik rond 3 uur aan op de camping in Champlitte, waar ik lekker heb gegeten en uitgerust.

Donderdag 12 mei

De volgende dag ging ik naar Autet, een klein dorpje op 22 km van Champlitte. Het regende weer veel die dag. Ik kwam rond 16:00 doorweekt aan op de Aire Naturelle, aan de kant van de Saône. Ik had verwacht dat dit een camping zou zijn met sanitair, maar dit bleek niet zo te zijn. Het was een hele mooie plek, heel stil en prachtig aan de waterkant, maar er was niemand in de buurt en er was geen sanitair, niks. Nouja, toch maar de tent opgezet. Ik had voldoende eten voor de avond en ochtend. Het regende de hele nacht door, ik viel pas laat in slaap.

Vrijdag 13 mei

Enigszins gebroken stond ik de volgende ochtend op. Mijn voedselvoorraad was na het ontbijt op, dus moest ik eerst terug naar de supermarkt (3 km terug) voordat ik mijn weg kon vervolgen. Uiteindelijk kon ik 10:30 pas op pad naar Frasne-le-Château. Zonder kleerscheuren bereikte ik het dorpje net op tijd, vlak voordat een onweersbui losbarstte. Ik had een overnachting geregeld bij Marie Grenier, een vrouw van 70 (maar er jonger uitziet), die pelgrims onderdak biedt. Ze woont in een huis uit 1850, met brede houten balken. Toen ik aankwam deed ze deur open met opgestoken haar. De kapper was net bij haar thuis, heel grappig. Terwijl de kapper haar werk afmaakte (ondertussen kletsend) kreeg ik een kopje koffie aan de keukentafel (‘op de kökn’). Daarna wees ze me mijn kamer, die ooit van haar zoon was geweest. Ik genoot nog meer van alle comfort na die Spartaanse nacht aan de Saône. Ook hier was het eten weer goddelijk. Het apéritif was een huisgemaakte bloemenlikeur, en het hoofdgerecht kip uit de oven met aardappeltjes. We hebben gezellig gepraat, ik kon weer lekker mijn Frans in de praktijk brengen.

Zaterdag 14 mei

Na weer een gezellig en lekker ontbijt ging ik vroeg op pad, 8:00. Mevrouw Grenier had nog een lunchpakketje voor me gemaakt, met broodjes, een appel, een yoghurtje en last but not least: een blikje koffie! Ik had de dag ervoor namelijk verteld over mijn koffieverslaving, en hoe moeilijk het soms is om onderweg ergens een plek te vinden om een kopje koffie te drinken. Ik voelde me erg sterk, het lopen ging prima. Moest ook wel, want van Frasne-le-Chateau naar Besançon is 35 km. Het weer hielp ook mee, bewolkt en lekker koel. Geen regen. De eerste 15 km gingen door een mistig bos, heel mysterieus. Na dat bos belandde ik in een dorpje waar de architectuur plotseling anders was dan de dorpjes van daarvoor. Iets meer Zwitsers, hier en daar zelfs een paar houten huizen. Ik leek net een cultuurgrens over te zijn gegaan. Soms was het flink stijgen, je kunt merken dat de bergen dichterbij komen. Het laatste stukje naar het centrum heb ik de bus genomen, dat was me aangeraden door madame Grenier vanwege het drukke verkeer. Madame Grenier had ook de overnachting voor me geregeld in de Foyer des Jeunes Travailleurs, dat in principe alleen onderdak biedt aan jongeren, maar in de praktijk ook aan gezinnen en pelgrims van alle leeftijden. Ik heb een eigen kamertje met badkamer, een stukje uit het centrum. Ik blijf hier twee nachten, om de stad te bekijken.

Het is nu zondagochtend, ik ga zo de stad in. De zon schijnt! Heel gek om te bedenken dat ik Frankrijk binnenkort achter me ga laten. Ik ben nog meer van het land gaan houden. De Fransen op het platteland zijn heel goed voor me geweest. Laat je nooit wijsmaken dat Fransen onaardig zijn. Dat is misschien meer iets van Parijs, en niet van het ‘echte’ Frankrijk van de kleine dorpjes. Ik heb zin in nog meer nieuwe avonturen, en om de bergen in te trekken. Reizen is verslavend!

Tot de volgende update,

Bas