Via Francigena – 28 juni 2016

San Giminiano – Radicofani

1734/1913 km

Ik ben inmiddels weer in een nieuwe fase beland, nu de groep waarmee ik de laatste twee weken heb opgetrokken uiteen is gegaan. Nog slechts 9 dagen tot Rome!

Donderdag 23 juni

Na een geweldige opera in het avondlicht, samen met Julien, gingen ik de volgende dag naar Abbadia Isola. We vertrokken om 6:00, maar er was geen ontkomen aan de hitte. Rond een uurtje of één kwamen we aan in het kleine plaatsje vlak voor de ommuurde stad Monteriggioni, die je in de verte op de heuvel kon zien liggen. Helaas ging het ostello pas om 15:30 open, dus moesten we voor de kerk wachten. Gelukkig was er een bar open om een biertje te drinken. Het ostello werd gerund door de organisatie die ook de accommodatie langs de weg naar Santiago verzorgt. Er waren vier vrijwilligers, die ons heel hartelijk welkom heetten. Inmiddels was ons groepje aangevuld met Frances, een ontzettend leuke Ierse vrouw uit Dublin, die van Lucca naar Siena liep. Als vast ritueel wassen ze de voeten van elke pelgrim, een bijzondere ervaring. Na het aperitief in de bar sloeg het noodlot toe: mijn telefoon was weg. Nu heb ik al eens eerder spullen laten liggen in Rome, dus ik was niet verrast maar ik baalde erg. Iedereen hielp mee zoeken, maar zonder succes. Tijdens het gezamenlijke diner kregen we een telefoontje van de parochie dat ze mijn telefoon hadden gevonden! Ik had hem in de kerk laten liggen. Eén van de vrijwilligers bood aan om met mij naar de parochie te rijden om hem te halen. Zo gezegd, zo gedaan, en na een halfuurtje had ik hem terug! Pfff, dat was weer op het randje. Iedereen was blij voor me en er werd geproost!

Vrijdag 24 juni

De volgende ochtend was de mooiste ochtend tot nu toe. Het was heerlijk koel, en de zon zette de mistige heuvels in een gouden licht. Daar kwam nog bij dat Monteriggioni, de ommuurde stad, in de verte op de heuvel te zien was. Het stadje zelf stelde vanbinnen niet veel voor helaas. Na 5 uur lopen (en een pauze met koffie en wijn, aangeboden door een VF-vrijwilliger) kwamen Karen, Erica, Matteo en ik aan in Siena! Ik had de hele reis naar dit moment uitgekeken, meer dan naar Rome. Het is zo’n prachtige stad! Ik ben verliefd op de Piazza del Campo (ook al ziet het er zwart van de toeristen). We waren alle vier doodop en gingen gelijk naar ons overnachtingsadres bij de zusters van Barmhartigheid, midden in het centrum. De zusters bieden ook maaltijden aan daklozen, en aangezien wij rond de lunch aankwamen, kregen ook wij lunch aangeboden. We waren behoorlijk hongerig, dus dat sloegen we niet af. Maar hoe hongerig we ook waren, niemand had verwacht dat we zoveel eten zouden krijgen! Eerst een soort rijstsalade (op zichzelf al heel vullend), daarna kip, aardappels en worteltjes, toen yoghurt, en we kregen ook nog pizza en zoete broodjes toegestopt. Na deze lunch was het tijd voor een dutje. Rond 17:00 gingen we de stad in. Om 18:30 hadden we afgesproken met Frances op het plein, om een aperitivo te drinken en samen te eten, aangezien het Matteo en Erica’s laatste avond was. In het Ufficio di Turismo had ik een leuk cadeautje voor ze gevonden: twee ‘testimonia’, d,w.z. documenten die worden aangereikt aan pelgrims die hun tocht in Siena eindigden. Tijdens het ongelooflijk lekkere en gezellige eten in een osteria, gaf ik ze aan Matteo en Erica en ze vielen gelukkig in de smaak. Traantjes werden weggepinkt.

Zaterdag 25 juni

De volgende ochtend was het tijd voor afscheid. Een gedeelte van de groep ging gelijk door naar Ponte d’Arbia, ik bleef in Siena en Matteo en Erica gingen naar huis. Ik zwaaide ze uit, en het afscheid was moeilijk. Ongelooflijk hoe je aan mensen gehecht kunt raken na twee weken! Mijn dag in Siena was minder spectaculair dan gedacht. Ik had allerlei plannen, maar ik was te moe om achter toeristen aan te hobbelen in musea. Dus heb ik slechts rondgelopen en op terrasjes gezeten, en ’s middags geslapen. Op een rustdag merk je pas hoe moe je eigenlijk bent. ’s Avonds heb ik wel ontzettend gezellig met Frances gegeten in dezelfde osteria als de vorige avond. Het klikte heel goed. Frances is werkzaam op een middelbare school als vertrouwenspersoon, en heeft ook een tijdje geschiedenis gedoceerd. Ze gaat binnenkort naar Hanoi, Vietnam, om daar op een school voor kinderen van diplomaten te werken.

Zondag 26 juni

Op zondag ging de reis weer verder, naar Ponte d’Arbia. Door mijn rustdag kwam ik in een hele andere groep pelgrims terecht, alleen maar Italianen. Hele aardige mensen, maar doordat ik zo’n leuke groep achter me had gelaten vond ik het moeilijk om me direct weer bij anderen aan te sluiten. Dus bleef ik wat meer op mezelf. In het dorpje Ponte d’Arbia sliep ik met alle Italianen, een Spanjaard en een paar Fransen in een klein, oud hostel, bloedheet, vol met vliegen en pelgrims (25 man!). ’s Middags werd er pasta gekookt door Giuliano, een Italiaanse Belg (ja echt). Eén van de aardigste Italianen was Pierluigi, een jolige ietwat gezette Romein. ’s Avonds hebben we pizza gegeten in een pizzeria aan de andere kant van de straat.

Maandag 27 juni

De volgende dag ging ik naar San Quirico d’Orcia, zo’n 28 km. Het was werkelijk een prachtige tocht. De Val d’Orcia, zo heet de regio, is het mooiste stukje van de VF tot nu toe. Vergezichten over heuvels, af en toe een berg, lavendel, graanvelden. ’s Middags begon er een windje te waaien waardoor het aangenaam werd. San Quirico is een heel leuk plaatsje dat zijn bestaan volledig aan de VF te danken heeft. Ik sliep in het ostello van de gemeente: nieuw, schoon en leeg! Vrijwel alle andere pelgrims hadden gereserveerd in het andere ostello, van de parochie. Ik sliep met slechts eén andere pelgrim op de kamer, een Duitser die naar Brindisi loopt en zijn verhalen aan iemand kwijt moest. ’s Avonds heb ik nog een stukje van Italië-Spanje meegepikt.

Dinsdag 28 juni

Om niet te vroeg in Rome aan te komen (Anne en Sander wachten me op!) besloot ik de volgende etappe in tweeën te breken. Deze etappe, naar Radicofani, stond bekend als heel zwaar, dus dat kwam goed uit. Ik had een kamer gereserveerd in een ‘agriturismo’ in Gallina, halverwege. Onderweg kwam ik langs de Bagno Vignoni, een eeuwenoude badplaats en een lust voor het oog. Er stond nog steeds een briesje en het was weer schitterend. Nogmaals: Val d’Orcia, ga erheen! Rond 12:30 kwam ik aan in het paradijs. Het met klimop bedekte huis (maar heel goed verzorgd) lag op een heuvel, met uitzicht rondom. Ik kreeg een heel appartement toegewezen. Na een heerlijke middag relaxen werd het eten opgediend, alles met ingrediënten uit eigen tuin (ik weet niet waar het vlees vandaan kwam): eerst ‘panzanella’, een koude broodsalade en Toscaanse specialiteit, toen lasagne, toen varkensvlees, een gepofte aardappel en tomaten, met allerlei heerlijke kruiden, een stuk meloen en tot slot koffie. Misschien wel het allerlekkerste wat ik ooit heb gegeten!

Woensdag 29 juni

Vannacht sliep ik als een baby. Het was compleet stil, in scherp contrast met het constante gesnurk in de gebruikelijke slaapzalen. Ik ging vandaag verder naar Radicofani, nog 18 km. Radicofani is een pittoresk klein stadje bovenop een heuvel, met een imposante toren. Ik was er al om 11:00. Toen ik een rondje door het stadje liep, ging ik een winkeltje in aan een klein pleintje, waar de eigenaresse aanbood om een lunch voor me klaar te maken. Ik moest toch nog eten, dus waarom niet! Het was weer een schot in de roos: salami, ham, pecorino, panzanella, ansjovis, ‘panforte’ (soort cake), wijn en koffie, voor super weinig geld. Nu wacht ik tot het ostello open gaat, gerund door vrijwilligers van dezelfde organisatie als in Abbadia Isola (van de voetwassing). Ik ben benieuwd!

Waarschijnlijk is dit mijn éen-na-laatste blog, op de 8^ste kom ik aan in Rome! Jammer dat het straks voorbij is. Heel onwerkelijk. Maar aan de andere kant heb ik ook erg veel zin om weer naar huis te gaan en het avontuur af te sluiten.

Groetjes,

Bas