Via Francigena – 7 juli 2016

Radicofani – La Storta

1895/1913 km

Donderdag 30 juni

De etappe naar Acquapendente begon met een lange afdaling met werkelijk schitterend uitzicht. Het was het laatste stukje Val d’Orcia, en ook het laatste stukje Toscane. In een dorpje op ongeveer de helft dronk ik cappucino met Ilaria, Jan en Fausto, die ik alle drie in Radicofani had ontmoet. Ilaria is een erg sympathieke Italiaanse, klein van stuk. Ze begon in Radicofani. Jan is een Nederlander uit Nagele, die vanuit zijn woonplaats is vertrokken! Hij is halverwege de zestig en heeft een grote witte baard. Af en toe vragen mensen hem om een foto omdat hij op de kerstman lijkt. Fausto is een nogal vreemde, maar toch vriendelijke Italiaan van rond de zeventig. Door zijn manier van spreken lijkt het 7 alsof hij altijd chagrijnig is, maar schijn bedriegt. Het laatste stuk naar Acquapendente was geheel over de Via Cassia, een oude Romeinse weg maar tegenwoordig een drukke nationale weg. In Acquapendente sliepen Jan, Ilaria, Fausto en ik bij de parochie. Heel sober, en niet erg schoon, maar ach. Later die middag werd er aangebeld door een Tsjechisch stel met vijf kinderen, die er ook wilden overnachten. Dit gezin loopt van Lucca naar Rome! Ze hebben een grote kinderwagen. De ouders hebben de kinderen heel goed onder controle, dat moet ook wel als je zoiets onderneemt. Ik was erg moe en heb die middag veel geslapen (in het park). ’s Avonds kebab, om de sleur van de pizza en pasta te doorbreken!

Vrijdag 1 juli

Na een nacht met erg veel gesnurk ging ik om 07:00 op pad naar Bolsena. Ik liep het eerste stuk met Ilaria. Halverwege kwam het meer van Bolsena in zicht. Ik was door de korte nacht niet in mijn normale doen. Het klinkt niet erg logisch, maar als ik moe ben ga ik juist sneller lopen, om er eerder te zijn. Deze etappe was dus een soort sprint. Ik kwam rond het middaguur aan in Bolsena, en gelukkig kon ik al naar binnen bij de zusters (weet even niet meer welke orde) Het waren matrassen op de grond, geen probleem (slaapt vaak lekkerder dan een veel te zacht bed). Ik ging liggen en heb twee uur geslapen. In de avond kwam er een Spaanse pelgrim binnen, Mercedes uit Barcelona. Mercedes loopt van Rome naar Lucca, en misschien naar de Grote Sint-Bernhard. Ze rookt als een ketter en houdt niet op met praten! We hebben samen pizza gegeten, en over allerlei dingen gepraat. Ze was ooit bijna de persoonlijke masseuse van Johan Cruyff geworden, vertelde ze. Bij terugkomst waren twee Zwitserse meisjes inmiddels terug (hun tassen lagen er al toen ik aankwam). Lea en Lou, beide ergens in de twintig, waren in San Quirico gestart en legden gedeeltes van de VF wegens voetproblemen liftend af. De volgende dag zouden ze gelijk naar Rome liften. We hebben tot laat in de avond gepraat, heel gezellig.

Zaterdag 2 juli

Na een laat ontbijt met Lea en Lou ging ik om 8:15 op pad naar Montefiascone. Het was toen ik begon al heel heet. Ik kwam rond 12:00 aan en besloot een pizza te eten met de bekende wijn uit Montefiascone: ‘Est!, Est!!, Est!!!’ (google het even voor een leuk verhaaltje over deze wijn). Het was om 14:00 40 graden op het pleintje. Ik moest nog een stukje door tot mijn overnachtingsplaats, de ‘Domus Peregrini’. Om daar te komen liep ik over een prachtig stukje Via Cassia Antica, de nog intacte Romeinse weg. ‘Domus Peregrini’ wordt gerund door een stel dat zelf ook veel tochten heeft gelopen. Ze ontvangen de pelgrims in hun eigen huis, met avondmaaltijd en ontbijt, voor donativo (gift). Franco ontving me heel hartelijk met Antonio, een vrijwilliger. Ik was de enige pelgrim die dag. Hij stelde voor om die avond naar en kroeg te gaan om daar de wedstrijd Italië-Duitsland te gaan kijken. Briljant idee! We aten voor Italiaanse begrippen wat eerder, om 18:30. Op het menu stond minestrone, met als bijgerechten veel vlees en groente. Als ‘digestivo’ dronken we verschillende soorten grappa die Antonio had meegenomen. Na het eten ging ik met Antonio naar de bar voor de wedstrijd. Franco wachtte op zijn vrouw, die thuis zou komen van een lange treinreis. Het was heel leuk om de wedstrijd in een Italiaanse bar te kijken, ook al was er niet veel volk. Helaas was mijn dagritme er niet meer op ingesteld om ’s avonds laat wakker te zijn, dus bij de verlenging vielen mijn ogen dicht. Vlak voor de strafschoppen gingen we naar huis. Ik viel als een blok in slaap.

Zondag 3 juli

Het was nog maar een klein stukje naar Viterbo, de volgende stopplaats. Ik zou overnachten in een B&B die me was aangeraden door mijn nicht Elly en haar man Aldo. En wat was nou het leuke: ze hebben de overnachting voor me betaald! Ontzettend lief en leuk, ik ben ze eeuwig dankbaar. Want: het was een paradijselijke plek. Helaas heb ik niet veel van Viterbo gezien omdat de B&B uit het centrum lag, maar dat offer wilde ik graag brengen. Anna en Marco, de hartelijke eigenaars van ‘Podere dell’Arco’ hebben een groot lavendelveld en een prachtige villa met zwembad, met B&B. Mijn appartement was een grote kamer met een deur uit de 15^e eeuw en een gigantische oude schouw, en een klein keukentje. Verder had ik een tweepersoonsbed (echt ZO’N verademing na al die nachten in stapelbedden) en een heerlijke badkamer. Ik heb de hele middag gerelaxed, aan het zwembad gezeten en geslapen. Echt goddelijk.

Maandag 4 juli

Ik heb nog nooit zo’n lekker ontbijt gehad als de volgende ochtend. Scrambled eggs, allerlei soorten cake, brood met huisgemaakte aarbeienjam, yoghurt, vers geperst vruchtensap, cappucino…. Wat een belevenis. Nogmaals hartelijk dank Elly en Aldo! Ik liep vervolgens verder naar Vetralla, door de drukkende hitte. In Vetralla ging ik naar binnen bij de parochie van de San Francesco, in een binnentuin. Ik trof een grote groep kinderen die aan het bidden waren. Ik werd verwelkomd door Pietro, een ietwat chagrijnige man die me desondanks uitnodigde voor de lunch en het avondeten. Ilaria en ik aten met alle kinderen en de parochianen in een bloedheet zaaltje. Elke dag eten de kinderen bij de kerk, ik weet niet precies waarom. Ook voor gehandicapten en armen werd gezorgd. Omdat er een paar jarigen waren geweest (waaronder Ilaria!) was het toetje tiramisù. Na de lunch werden we naar de kelder geleid waar opklapbedden stonden voor pelgrims. Allemaal heel sober, maar prima. ’s Avonds aten we weer samen (zonder de kinderen), een soort pasta carbonara die zwom in de olijfolie.

Dinsdag 5 juli

Na cappucino en brioche liep ik naar Sutri. Onderweg kwam ik een grote groep pelgrims tegen, die in etappes de VF lopen. Eenmaal in Sutri aangekomen kon ik nog niet terecht bij de zusters Karmelietessen, dus heb ik het begin van de middag op een bankje in de schaduw doorgebracht. Al gauw kwam Ilaria ook aan, en hebben we een biertje gedronken totdat de zusters opengingen. Alle communicatie met de zusters ging via een luikje. Ilaria en ik kregen samen een kamer toegewezen, klein maar schoon (dachten we!) Na een gezellig avondmaal met uitzicht op Etruskische tempels gingen we naar bed. Die nacht heb ik werkelijk geen oog dicht gedaan door allerlei insecten die me staken, en door de hitte. Desondanks toch weer vroeg op!

Woensdag 6 juli

Na twee koppen koffie om de slechte nachtrust te compenseren, ging ik op pad naar Campagnano. Het was duidelijk dat Rome dichterbij kwam, want er lag steeds meer afval langs de weg! Onderweg bij kopje koffie nummer drie in een bar, inspecteerde ik mijn benen en voeten. Die bleken onder de bultjes te zitten, wel een stuk of vijftig bij elkaar. Ilaria had hetzelfde. Het moeten bedmijten zijn geweest, want zelfs voor een heel leger muggen was dit te veel. Het jeukte verschrikkelijk! De tweede helft van de dag was ook weer een avontuur. Ik volgde de route van mijn gidsje, en die bleek niet meer up to date. De weg liep dood, ik belandde in een privé-stuk land. Na veel geploeter door struiken (mijn been opengehaald) en over muurtjes en hekken kwam ik weer op een goede weg. Hier hield het echter niet op, want ik was de Via Francigena compleet kwijt. Om weer op de juiste route te komen moest ik een klein stukje over de Via Cassia lopen, een drukke weg die van Florence naar Rome loopt. Ik had nauwelijks nog water, en de temperatuur liep ondertussen op tot 40 graden. Maar uiteindelijk kwam alles goed toen ik een tankstation met bar zag! Die avond sliep ik in een parochiehuis, heel modern met airconditioning (de hemel).

Donderdag 7 juli

Vandaag heb ik naar La Storta gelopen, de laatste rustplaats voor Rome, langs de Via Cassia. Ik zit nu in een hotelkamer dit blog te typen. Op de putdeksels en de bussen staat al SPQR… Heel raar gevoel om zo dichtbij te zijn. Ik heb zin om er te zijn. Het is een geweldig avontuur geweest. Ik heb zo veel mooie dingen meegemaakt en zoveel lieve mensen ontmoet, ongelooflijk! Ik zal er voor de rest van mijn leven aan terugdenken. Maar ik mis iedereen ook wel. Het is precies goed zo!

Het vertrek uit Canterbury lijkt een jaar geleden. Frankrijk was soms afzien en eenzaam, maar o zo mooi, en de Fransen die ik heb ontmoet ongelooflijk aardig. In Frankrijk was ik een eenling die raar werd aangekeken. In Zwitserland veranderde dit al een beetje, en in Italië was het het tegenovergestelde: hier was ik één van velen. Italië was heerlijk vanwege de kameraadschap met de andere pelgrims, het eten, de geschiedenis en het landschap.

Zondagmiddag neem ik de trein naar Milaan, om daar te overnachten, en maandag met de TGV naar Parijs en verder naar huis! Ik wilde per sè met de trein, omdat dat een wat soepelere overgang biedt naar het normale leven. En ik hou gewoon van de trein. Voor iedereen die mijn blog heeft gelezen, dank! En vooral heel veel dank voor alle lieve berichtjes.

Bas