Via Francigena - 18 april 2016

Blog 2

Licques – Rebreuves-Ranchicourt

125,5/1913 km

De rustdag deed me goed, mijn blaren waren een stuk rustiger en ik kon weer verder. Vrijdag vertrok ik om 10:00 voor een etappe van 26 km richting Wisques, een mooi oud dorpje met een mannen- en een vrouwenklooster. Ik had een overnachting geregeld in het vrouwenklooster, na daar goede verhalen over te hebben gehoord. Ik begon vol goede moed, het zonnetje scheen en mijn voeten deden geen pijn. Maar na zo’n 15 km werd het toch behoorlijk zwaar. Laat niemand je ooit vertellen dat Noord-Frankrijk alleen maar vlak is! Er zaten pittige klimmetjes in deze etappe, met name aan het eind. Nu waren het naast mijn voeten ook mijn benen die geen zin meer hadden. Rond zessen kwam ik aan bij het klooster: een magische plek! Een gigantisch gebouw, een kruising tussen Zweinstein en een gotische kerk. Ik werd onthaald door ‘soeur Lucie’, een heel vriendelijke non die mij de verblijfplaats voor pelgrims liet zien, in een apart huisje (l’hôtelerie). Ik kreeg een gezellig klein kamertje toegewezen. Op dat moment verbleef er ook een groep meisjes van 17 jaar met een docent in de ‘hôtelerie’. Een retraite van drie dagen in een klooster is verplichte kost op hun school. Om 19:00 uur aten we gezamenlijk in het klooster: soep met brood, spinazie met vis en als toetje een soort appelmoes. Was heerlijk! De meisjes kakelden er in hoog temp op los in onnavolgbaar Frans. Desondanks ook een leuk praatje gemaakt. Na het eten hebben we de ‘Complis’ meegemaakt, de completen. Een hele bijzondere ervaring om te zien hoe de nonnen opgingen in hun zang en gebed (alles in het Latijn). Daarna ging ik uitgeput maar voldaan naar bed.

Na een goede nachtrust en gezellig ontbijt met de jongedames ging ik om 9:30 op pad richting Thérouanne, een etappe van 17,4 km. Zonder problemen kwam ik al om 14:30 aan. Ik belde direct een telefoonnummer van een meneer met een ‘gîte d’étape’ voor pelgrims van de Via Francigena. Ik kreeg een adres en een code voor de deur en kon direct naar binnen! Ik viel met mijn neus in de boter. De gîte had een grote keuken en badkamer, alles voor mij alleen. Heel fijn om lekker warm binnen te zitten en te relaxen. Dit gedeelte van het blog schrijf ik aan de keukentafel van de gîte. Thérouanne is een speciaal dorpje. Begin 16^e eeuw was het het laatste Franse bolwerk in de Spaanse Nederlanden, en de favoriete vestingstad van koning Frans I. In 1553 belegerde keizer Karel V de stad en maakte het met de grond gelijk. Er ontstond later een nieuw dorpje, het huidige Thérouanne. Nu is er nog een interessant archeologisch museum dat vertelt over de oude stad.

De volgende morgen ging ik nog even naar archeologische opgravingsplaats, en vervolgens op weg naar Amettes. De wandeling verliep voorspoedig, met een heerlijk zonnetje met een paar wolken. De Er ging wel een blaar open (pijnloos) die ik zo goed mogelijk heb gedesinfecteerd. Rond 4 uur kwam ik aan in Amettes. Amettes is de geboorteplaats van Benoit-Joseph Labre, een 18^e eeuwse pelgrim en bedelaar, die in 1783 stierf in Rome. Hij heeft meer dan 30000 kilometer in Europa afgelegd en is dan ook de beschermheilige van de pelgrims. Het hele dorp is aan hem gewijd, en vooral de kerk natuurlijk. Compleet met souvenirwinkeltje. De ‘abri du pèlerin’ waar ik naar op zoek was (in de veronderstelling dat het een slaapplaats was) bleek slechts een ontmoetingsplek. Ik probeerde optie 2, de ‘gîte d’étape’ van madame et monsieur Gevas: een prachtige boerderij. Ik had niet gereserveerd, en ik zag wat gefronste wenkbrauwen. Maar dat was al snel vergeten en ik kreeg een glas water. Opa zat aardappels te schillen aan de keukentafel. Er waren ook twee andere pelgrims (de eerste!), twee Franse dames die tot Arras gingen. Ik kreeg een kamer toegewezen en werd uitgenodigd voor het avondeten. Terwijl ik wat aan het rommelen was werd ik aangesproken door een oudere mevrouw, die me vroeg of ik wilde ‘prendre un petit verre’ (een glaasje drinken). De vrouw bleek de helft van een wijnbouwers-echtpaar met pensioen en ik mocht hun wijn proeven! Ze zaten met een klein clubje in een zijkamer te drinken. Wat een gezelligheid, en zo Frans! Daarna het eten: tomatensoep vooraf, daarna witlofsalade, aardappels, pasta, bietjes, konijn, kip: met rosé en witte wijn in overvloed. Een kaasje was het toetje. Heerlijk allemaal! Er waren ook nog twee Italianen aangeschoven, die in Amettes waren gestrand. Ik fungeerde als vertaler.

Het ontbijt de volgende dag (vandaag) was ook weer een waar feestmaal. Rond half 10 ging ik weer op pad, richting Olhain op aanraden van madame Gevas. Toen ik rond 13:00 opbelde of er plek was in de pelgrimsplaats was hij helaas vol. Toen ben ik maar op goed geluk gaan lopen, in de hoop ergens mijn tent op te kunnen zetten. Uiteindelijk ben ik beland in Rebreuve-Ranchicourt, een klein dorpje niet ver van Bruay-la-Buissière. Ik vroeg iemand of ergens een camping was, en toevallig had haar moeder een gîte! Een heel schattig huisje, wel wat prijzig maar alles is er (vooral internet is heel fijn). Morgen op naar Arras (Atrecht), de eerste stad sinds Calais.

Behalve de eerste dag heb ik nog geen slecht weer gehad, best bijzonder. Ik ga dingen die ik de normaalste zaak van de wereld vond nu heel erg waarderen. Het is zo fijn om in de gîte de verwarming aan te kunnen doen en koffie te kunnen zetten! Of: hoe heerlijk is het niet als je geen last hebt van blaren! Het is ook ontzettend leuk om telkens weer nieuwe mensen te ontmoeten. Je weet helemaal niet wat je tegenkomt en je kunt het treffen of niet. Tot nu heb ik het getroffen, iedereen is ongelooflijk aardig en behulpzaam. Tot nu toe gaat het dus prima!

Tot de volgende blog!

Groeten Bas